Czy już po Tusku?

Ciężkie czasy nastały dla naszego premiera. Tuskowi spada i to na wszystkich frontach. Platforma Obywatelska pikuje w sondażach wyborczych, uśmiechnięty Napieralski wyprzedza Tuska w rankingu zaufania, od PO odwracają się celebryci i ekonomiści, a dla młodzieży staje się ona „Partią Obciachu”, podobnie jak PIS w przeszłości. Dodając do tego nikły dorobek ustawodawczy Platformy w czasie jej rządów, spadek zaufania społecznego, problemy wewnętrzne w partii oraz, jak to określiła Gazeta Wyborcza (konkretnie Ewa Milewicz), „szarzenie się” premiera, należy zadać pytanie: czy to początek końca Tuska?

Koniec Tuska?

Z taką opinią w obecnym czasie należałoby się jeszcze wstrzymać. Platforma Obywatelska pomimo spadku poparcia dalej przoduje w sondażach, a sam Tusk wielokrotnie pokazywał, że potrafi wychodzić z kryzysów obronną ręką. Pozostaje on w dalszym ciągu jedną z najbardziej barwnych i popularnych postaci w polskiej polityce. Jednak czy to wystarczy, aby PO nie poniosła klęski w jesiennych wyborach parlamentarnych?

OFE, MAK, SLD… ITP.

Wydarzenia mające miejsce od początku br. nie napawały Tuska optymizmem. Złe przedstawienie sprawy z OFE spowodowały, iż „Kowalski” pomyślał, że znowu rząd zabiera mu pieniądze. Niekorzystny dla polskiej strony raport MAK ukazał słabość prowadzonej przez Tuska „polityki współpracy” ze stroną rosyjską. Konflikt ze Schetyną podkopał nieco pozycję Tuska, choć wyszedł z niego obronną ręką, poprzez co najmniej komiczne pojednanie w kinie. Wzrost popularności szefa SLD Grzegorza Napieralskiego, odwracanie się od PO znanych postaci, jak redaktora naczelnego „Playboya” Marcina Mellera czy ataki ze strony popierającego kiedyś partię rządzącą Leszka Balcerowicza, zapewne również przyprawiają premiera o ból głowy. Największym problemem Tuska jest jednak brak odpowiedniej reakcji na powyższe wydarzenia, co doprowadziło do podkopania zaufania społecznego, czyli najważniejszego kapitału premiera.

Kiedyś było łatwiej.

Platforma Obywatelska doskonale odczytując nastroje społeczne wygrywa w 2007 r. i daje Polakom to, czego pragną i oczekują po dwóch latach niespokojnych rządów PIS-u. Przywraca normalność, spokój i obiecuje budowanie boisk zamiast uprawiania polityki. Jednak po trzech latach jedynie administrowania, bez przeprowadzania obiecanej ofensywy ustawodawczej, normalność i strach przed partią Jarosława Kaczyńskiego już nie wystarczają. Polacy przyzwyczaili się już do spokoju i oczekują działania. Tusk potrzebuje więc czegoś więcej niż „polityki miłości”, aby po raz kolejny sięgnąć po władzę.

Wiarygodność i komunikacja!

Donald Tusk jest niewątpliwie sprawnym i charyzmatycznym politykiem, o silnym charakterze, ze zdolnością nawiązywania kontaktu ze społeczeństwem. Właśnie na tym ostatnim powinien się skupić. Polityka małych kroków nie jest zła, jeżeli obywatele wiedzą, na czym one polegają i dokąd prowadzą. Jeżeli Tusk chce odbudować swoją pozycję i wiarygodność musi przedstawić priorytety, do których będzie dążył, lecz które nie będą czczymi obietnicami złożonymi tuż przed wyborami parlamentarnymi. Musi zdać sobie sprawę, jaki jest nasz interes narodowy, który zapewniłby poczucie wspólnoty dla dzisiejszej, podzielonej Polski. Ponadto wskazane jest, aby premier bardziej skupił się na komunikacji. Powinien jak najczęściej przedstawiać opinii publicznej swoje cele, zamiary i wizje, gdyż społeczeństwo nie wie, jaki Tusk ma plan na dzisiejszą Polskę.

Odbudowa straconego zaufania, odzyskanie wiarygodności i konkretny plan działania powinny zatem stać się priorytetami naszego premiera, jeżeli nie chce nadstawić głowy pod polityczny topór. Zbliżające się wielkimi krokami wybory parlamentarne zweryfikują czy Tuskowi uda się zaciągnąć u społeczeństwa kolejny kredyt zaufania. Jeżeli tak, i tym razem go nie spłaci, to „legitymizacyjny komornik” może nie być już tak łaskawy i będzie po Tusku.