Możemy powiedzieć, że ktoś jest kulturalny, tzn. posiada ogładę towarzyską, jest uprzejmy, wie jak zachować się w towarzystwie uczęszcza do teatru itp. Pojęcie kultury jest jednak w tym przypadku bardzo ogólne. Mając na myśli człowieka konkretniejsze jest pojęcie kultury osobistej. Czy istnieje definicja kultury osobistej? Każdy człowiek inaczej podchodzi to tego zagadnienia. Dla jednych kultura osobista to dobre wychowanie, stosowanie się do zasad savoir-vivru, a dla innych sztuka pięknego wysławiania się, elokwencja. Jednym z jej elementów niewątpliwie jest moralność. Można powiedzieć, że kultura osobista to pewnego rodzaju „wewnętrzny głos”, który kieruje człowiekiem i podpowiada jak się zachować w konkretnej sytuacji.
Kultura osobista powinna bezpośrednio łączyć się z kulturą polityczną. Można być politykiem i jednocześnie działać zgodnie z normami i moralnością. Niestety w praktyce nie zawsze to wychodzi.
Najlepszym przykładem jest Polska, gdzie język polityków pozostawia wiele do życzenia. Co gorsza wpływa to na niekorzystny wizerunek społeczeństwa polskiego na arenie międzynarodowej. Osoby pełniące funkcje publiczne przez swoje zachowanie powodują, iż Polacy oceniani są jako naród awanturników i pieniaczy.
Nie można jednak uogólniać, nie wszyscy politycy są nieuczciwi, Są również tacy, którzy w swej działalności politycznej kierują się zasadami moralnymi i posiadają wysoką kulturę osobistą. Jednakże nie można dziwić się społeczeństwu, iż ma tendencje do generalizowania niekorzystnego wizerunku polityków, gdyż nagromadzenie tych negatywnych wzorców wyolbrzymionych w dodatku przez media jest nieoderwalną częścią życia polskiego obywatela.
Scena polityczna to miejsce, w którym niestety bardzo trudno utrzymać nerwy na wodzy. Dlatego politykom, nawet tym najbardziej ułożonym, zdarza się powiedzieć coś zupełnie niestosownego, obrazić swojego przeciwnika czy nawet przyszłego wyborcę.
Nie wszystkim to się jednak udaje.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz
Ten wpis czeka na Twój komentarz.