Brat PIT i przyjaciele, czyli dziwne przywileje podatkowe

Kim jest nasza gwiazda?

PIT-zwany szerzej jako podatek bezpośredni obejmujący dochody uzyskiwane przez osoby fizyczne. Nazwa ta odnosi się też do druków urzędowych udostępnianych przez Ministerstwo Finansów, na których podatnicy składają swoje roczne deklaracje rozliczeniowe, które dotyczące podatku od dochodów osobistych. O tym kim jest naprawdę mówi polski racjonalny ustawodawca w ustawie z dnia 26 lipca 1991 r. z późn. zm. Ustawa ta od 2000 roku była nowelizowana 133 razy.
Obecnie na świecie wykształciły się dwa podstawowe typy podatków dochodowych: podatek cedularny określany również jako podatek analityczny oraz podatek globalny zwany też syntetyczny czy unitarny. Podatek cedularny dzieli wszystkie dochody na 5 tzw. ceduł (z użytkowania własności, z kapitału, z wolnej działalności zarobkowej, pozostałych dochodów, z kapitałów, z płac i pensji urzędniczych), które obciążone są różnymi stawkami proporcjonalnymi w poszczególnych cedułach, czyli grupach Pozwala na preferowanie jednych, a dyskryminowanie innych rodzajów dochodów przez ustalanie zróżnicowanych stawek i skal opodatkowania. Utrudnia stosowanie progresji w stosunku do podatników osiągających dochody z kilku źródeł.
W nieco zmodyfikowanej formie występuje on w Wielkiej Brytanii, Francji, Belgii i we Włoszech. W Polsce w latach 1950-1971 do tego typu zaliczał się podatek dochodowy płacony przez osoby fizyczne i prawne nie będące jednostkami gospodarki uspołecznionej. Globalny podatek dochodowy to natomiast typ opodatkowania polegający na łącznym opodatkowaniu wszystkich składników dochodu podatnika, niezależnie od ich źródła, według jednolitej skali. Ułatwia stosowanie progresji podatkowej, jego naliczanie jest jednak bardziej skomplikowane niż w przypadku podatku cedularnego. W Polsce podatek globalny obowiązuje od 1992.

Nie ma haka na Polaka..., czyli jak wykorzystać luki prawne

Dawno, dawno temu ( dokładnie w 1992 r.) przed wielką reformą podatkową pewien urzędnik z Ministerstwa Finansów upichcił tak zwaną kartę podatkową. Co oznacza, że drobne przedsiębiorstwa czy firmy rozliczają się w sposób uproszczony ze swoich dochodów, o ile przedsiębiorca nikogo nie zatrudni. A urzędnik ten jako pełnoetatowy pracownik korpusu służby cywilne uzasadniając rację swojego zatrudnienia, owo uproszczenie zilustrował własnymi wyliczeniami. Jeżeli podatnik złoży w urzędzie skarbowy PIT-16 i spełnia warunki określone ustawą z dnia 20 listopada 1998 roku o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne (zwłaszcza załącznik nr 3) wówczas może skorzystać z przywilejów. Statystyczny, operatywny Polak, który należy do zaradnego, dobrze prosperującego narodu zarejestruje się w Urzędzie Statystycznym jako przedsiębiorca. Według danych z 2010 r. z zatrudnionych 11 mln, 3 mln obywateli kraju nad Wisłą figuruje w statystykach jako właściciele firm, oczywiście jednoosobowych. Przykład: X ma własną, jednoosobową firmę, oferuje malowanie ścian. Co miesiąc płaci US podatek w wysokości 145 zł. Z tego odliczyć należy 180 zł za składkę do ZUS jako obowiązkową składkę na zdrowie. Musi odprowadzać składki na ubezpieczenie społeczne, lecz podatku nie płaci w ogóle.

Garść przykładów rodem z karty podatkowej

Jeśli w salonie fryzjerskim pracuje trzech fryzjerów, którzy zajmują się strzyżeniem, farbowaniem włosów i modelowanie (traktując każdą usługę jako osobną) przy założeniu, że wiedzą jakie przywileje im przysługują to tak naprawdę każdy z nich jest biznesmenem i oferują osobną usługę. Według obliczeń, fryzjer damski zapłaci miesięcznego podatku 145 zł po odliczeniu składki na zdrowie – 0 zł), zaś męski – 126 zł. Gdyby zatrudnili po jednym pracowniku to zestawienie wygląda w tym przypadku tak: fryzjer damski w miejscowości zamieszkałej przez 5-50 tys. mieszkańców z jednym pracownikiem zapłaci w 2011 roku miesięcznie 335 zł (w 2010 płaci 327 zł), a fryzjer męski w tej samej miejscowości , który zatrudnia jednego pracownika zapłaci w 2011 roku miesięcznie 279 zł (w 2010 płaci 273 zł). Natomiast biznesmen, który zajmuje się ślusarstwem zapłaci 391 zł bądź pobielaniem kotłów i naczyń odda fiskusowi 703 zł. Osoby zajmujące się robotami budowlanymi: murarskich, ciesielskich, dekarskich, posadzkarskich, malarskich, związanych z wykładaniem i tapetowaniem ścian, izolatorskich, związanych z wznoszeniem i montażem konstrukcji stalowych - dla ludności (również przykładowo w miejscowości zamieszkałej przez 5-50 tys. mieszkańców z jednym pracownikiem) zapłacą w 2011 roku miesięcznie 547 zł (w 2010 płacą 534 zł). Bardzo ciekawy przykład stanowi persona, która zajmuje się reparacją pończoch lub dziewiarstwem na drutach czy szydełku, oferująca manicure albo pedicure-zapłaci fiskusowi miesięcznie 73 zł, po odliczeniu składni na zdrowie 0 zł. Osoba, która zajmuje się ważeniem odda niespełna 53 zł.


Wnioski...

Wnioski nasuwają się same, jak mówił Brad Pitt w filmie "Black Joe" w życiu pewne są dwie rzeczy- śmierć i podatki.